Μια μέρα ένας σοφός περνούσε έξω από ένα σχολείο.

-Ποιανού είναι αυτό το παιδί; ρώτησε βλέποντας ένα μικρό να παίζει.

-Δικό μου, είπε ο γονιός, με ένα τρυφερό χαμόγελο. Δικό μου για να το φροντίζω και να το αγκαλιάζω. Να του λέω τα πιο όμορφα λόγια αγάπης και να το προετοιμάζω ώστε να γίνει ελεύθερο και ανεξάρτητο. 

-Ποιανού είναι αυτό το παιδί; ξαναρώτησε ο σοφός καθώς άνοιξε η πόρτα του σχολείου και το παιδί μπήκε μέσα.

-Δικό μου, είπε η δασκάλα, με το ίδιο τρυφερό χαμόγελο. Δικό μου, για να το κρατήσω στην αγκαλιά μου για λίγο, να του μάθω να πιστεύει στον εαυτό του, να σκέφτεται και να αισθάνεται. 

- Ποιανού είναι αυτό το παιδί; ρώτησε μια τελευταία φορά ο σοφός. 

-Δικό μας, είπαν οι γονείς και η δασκάλα, χαμογελώντας και πιάνοντας το παιδί από το χέρι. Δικό μας για να το αγαπάμε και να το εκπαιδεύσουμε  ΜΑΖΙ .