Σήμερα μαθαίνουμε να γράφουμε τη λέξη μαμά και αφιερώνουμε τη μέρα μας σε αυτή και ... την πολύτιμη αγκαλιά της.

"Οι μεγάλοι λένε...
ότι οι μαμάδες βάφουν τα χείλη τους
για να είναι όμορφες.
Αλλά εγώ δεν τα πιστεύω αυτά.
Η μαμά μου βάφει τα χείλη της για
να μου δίνει φιλιά που φαίνονται...

Οι μεγάλοι λένε
ότι οι μαμάδες έχουν πολύ καλούς τρόπους.
Αλλά εγώ νομίζω
ότι αυτό είναι λάθος.
Η μαμά μου δεν είναι καθόλου ευγενική
όταν εκνευρίζεται στα μποτιλιαρίσματα....

Οι μεγάλοι λένε
ότι στις μαμάδες αρέσουν πολύ οι εκπλήξεις.
Εγώ νομίζω ότι δεν έχουν δίκιο.
Στη μαμά μου δεν άρεσε καθόλου
η μεγάλη καρδιά που ζωγράφισα
για κείνη στον τοίχο του σαλονιού....

Οι μεγάλοι λένε
ότι οι μαμάδες δεν μπορούν να κάνουν
την ίδια ώρα πολλές δουλειές.
Εγώ όμως ξέρω
ότι η μαμά μου είναι πολύ δυνατή.
Μπορεί να με βοηθάει όταν κάνω μπάνιο
και την ίδια ώρα να τηλεφωνεί στο διευθυντή της
και να ψάχνει παντού για τα γυαλιά της!

Οι μεγάλοι λένε
ότι στις μαμάδες αρέσει να είναι τα πάντα τακτοποιημένα.
Εγώ όμως σας λέω ότι δεν είναι πάντα έτσι.
Η μαμά μου δεν βρίσκει ποτέ τα πράγματα
που ψάχνει μέσα στην τεράστια τσάντα της.

Οι μεγάλοι λένε
ότι οι μαμάδες δεν φοβούνται τίποτα.
Εγώ νομίζω ότι κάνουν λάθος.
Κάθε φορά που η μαμά μου βλέπει ένα ποντικάκι
ανεβαίνει πάνω στην καρέκλα ουρλιάζοντας.

Οι μεγάλοι λένε
πως οι μαμάδες είναι πολύ κουρασμένες το απόγευμα
και δεν μπορούν να παίξουν μαζί μας.
Εγώ όμως αυτό δεν το καταλαβαίνω.
Η μαμά μου δεν πηγαίνει σχολείο.
Γιατί να είναι πιο κουρασμένη από μένα;

Οι μεγάλοι λένε
ότι οι μαμάδες φτιάχνουν πολύ ωραία γλυκά.
Εγώ δεν νομίζω ότι αυτό είναι αλήθεια.
Απλώς η δική μου μαμά είναι μια νεράϊδα μεταμφιεσμένη,
που ξέρει να μετατρέπει το αλεύρι, τη ζάχαρη
και τη σοκολάτα σε γλυκό.
(…..)

Οι μεγάλοι λένε ότι κανένας δεν μας λέει την αλήθεια
για το πώς συναντήθηκαν
οι μπαμπάδες και οι μαμάδες.
Αλλά εγώ ξέρω την αλήθεια.
Ο μπαμπάς μου ήταν φυλακισμένος
από έναν τεράστιο και φοβερό δράκο.
Η μαμά μου πήγε και τον απελευθέρωσε.
Ετσι άρχισαν…"

(Το απόσπασμα είναι δανεισμένο από το βιβλίο "Εγώ τα ξέρω όλα για τη μαμά μου, Delebarre, Nathalie) 

Μην πάς φωκάκι

Χθες αφήσαμε τα μαθήματά μας για λίγο στην άκρη και διαβάσαμε ένα απολαυστικό βιβλίο. Λέγεται "Μην πας φωκάκι" της Βασιλικής Ρουμελιώτου. Στη μακρινή Ανταρκτική ένα μικρό φωκάκι μένει μόνο του και διάφοροι άγνωστοι προσπαθούν να το δελεάσουν για να τους ακολουθήσει. Θα τους ακολουθήσει άραγε ή θα θυμηθεί τις συμβουλές της μαμάς του; Εμείς φωνάξαμε με πάθος "Μην πας φωκάκι" για να το βοηθήσουμε να μην κινδυνέψει! Συζητήσαμε αρκετά και συμφωνήσαμε πως δεν ακολουθούμε κανέναν άγνωστο αλλά και γνωστό αν δεν το γνωρίζει η μαμά μας ακόμα και αν στα χέρια του κρύβει γλυκά ή παιχνίδια. Όσο κι αν μας είναι δύσκολο να μιλάμε στα παιδιά για "δράκους" η εκπαίδευση σε θέματα αυτοπροστασίας είναι, ίσως, ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που πρέπει να τους δώσουμε.

Ένας μήνας πέρασε από τότε που κάναμε τα πρώτα μας βήματα στο μεγάλο σχολείο. Στην αρχή φοβισμένα και δειλά, μα όσο περνάει ο καιρός αποκτάμε περισσότερο θάρρος και αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες. Και η αλήθεια είναι ότι κάθε εβδομάδα που αφήνουμε πίσω μας, εμείς κατακτάμε και έναν μικρό στόχο! Προσπαθούμε πολύ να ακολουθούμε τους κανόνες, να διαχειριζόμαστε την ανυπομονησία της ηλικίας μας, να χρησιμοποιούμε την ήρεμη φωνή μας  και κυρίως να βοηθάμε και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Και φυσικά ο μεγάλος μας στόχος... να γράφουμε και να διαβάζουμε! Οι πρώτες μας λέξεις το παπί, η πίτα, η πατάτα, ο ανανάς παίρνουν μορφή μέσα από τα μολύβια μας , τους μαρκαδόρους μας, την αγαπημένη μας πλαστελίνη.  

1.  

           

                                                                  

          

           αστροναύτης                       Μια χελώνα που φοράει μια πάνα και η νονά της 

                                                      που της δίνει έναν ανανά!!

Η σημερινή μέρα...

τα είχε όλα... κυνήγι θησαυρού, μάζεμα σταφυλιών, ξενάγηση στο οινοποιείο, στον λαχανόκηπο! Μάθαμε για τα προϊόντα που παράγονται από τα σταφύλια , είδαμε πώς εμφιαλώνεται το κρασί! 

Μα πιο πολύ γελάσαμε όταν πατήσαμε τα σταφύλια, όταν ταϊσαμε τα πόνυ του αγροκτήματος και... όταν σκαρφαλώσαμε  στο μικρό ξύλινο δεντρόσπιτο!